Pierwszymi znanymi właścicielami Narwidziszek (lit. Narvydiškis) byli Kieżgajłowie. Był to magnacki, a nawet książęcy ród herbu Zadora, posiadający w XV i XVI wieku rozległe dobra Muśniki, w skład których wchodziły Narwidziszki, leżące dzisiaj w rejonie Szyrwinty. Prawdopodobnie pierwszym posesorem tych dóbr był kasztelan wileński, Michał Kieżgajło Starszy (?-ok.1450) z Dziewałtowa, a po nim odziedziczył je Michał Kieżgajło Młodszy (?-1476), wojewoda wileński i kanclerz wielki litewski. Kolejnymi dziedzicami z rodu Kieżgajłów byli: Jan Kieżgajło (?-1485), kasztelan trocki, a później wileński, a po nim jego syn, Stanisław (?-1527), również kasztelan trocki i wileński oraz hetman wielki litewski. Ostatnim dziedzicem Narwidziszek z rodu Kieżgajłów był Stanisław (1520-1554), podczaszy litewski. Umarł on bezpotomnie, więc jego majątek stał się królewszczyzną, ale szybko znalazł się w rękach Radziwiłłów, by pozostawać w nich do początków XIX wieku.

Dwór w Narwidziszkach

W pierwszej połowie XIX stulecia Narwidziszki były własnością rodziny Andrzejewskich, w drugiej zaś należały do Jasińskich. W ostatnich latach XIX wieku Jan Jasiński zbudował dworską siedzibę w stylu eklektycznym. Powstał budynek murowany, dwukondygnacyjny, z mieszkalnym poddaszem, z wydatnym, trójosiowym ryzalitem w elewacji frontowej, nad którym górowała facjata. Pokryty został dachem dwuspadowym z dwoma lukarnami w połaci frontowej i trzema w ogrodowej.

Elewacja frontowa dworu

Na parterze duże okna otrzymały kształt prostokątny, na piętrze zaś zamknięto je łukowato. Ozdobiły je wydatne nadokienniki. W każdej elewacji, w jej osi środkowej znalazły się drzwi wejściowe. Obie trójosiowe elewacje boczne zwieńczone zostały pięcioma sterczynami tworzącymi pseudoattyki. Nie wiemy, jak wyglądały pomieszczenia mieszkalne dworu i jakie miały wyposażenie. Nie znaleźliśmy nigdzie ich opisu.

Elewacja boczna

Niezbyt długo Jasińscy byli dziedzicami w Narwidziszkach. W wyniku reformy rolnej przeprowadzonej w początkach lat dwudziestych XX wieku ich majątek został rozparcelowany, a w 1931 roku podzielony na trzy części znalazł się w rękach trzech rolników: Markiewicza, Pietkiewicza i Toporowskiego. Budynek dworski stał się własnością Markiewicza i on w nim zamieszkał.

Elewacja ogrodowa

Podczas II wojny światowej i w latach powojennych dwór został zdewastowany, ale nie zniszczony zupełnie. Mieściło się w nim biuro miejscowego kołchozu. Kiedy Litwa odzyskała niepodległość i kołchozy uległy likwidacji, dwór opustoszał i ulegał powolnej degradacji. Na szczęście wraz z początkiem XXI wieku zyskał on nowego właściciela. Stał się nim Alvidas Buklys, który postanowił odbudować budynek dworski i urządzić w nim pensjonat oraz ośrodek kulturalny, w którym odbywać się będą różnego rodzaju sympozja, festiwale, koncerty, wernisaże, wieczory autorskie i temu podobne imprezy. Uzyskał na ten cel fundusze pochodzące z Unii Europejskiej i wykorzystał je właściwie.

Fragmenty	parku

W latach 2009-2013 dokonał restauracji nie tylko budynku dworskiego, ale również zachowanego spichlerza z 1800 roku i 9-hektarowego parku, w którym przetrwało wiele starych drzew, duży staw z wyspą pośrodku, połączoną ze stałym lądem malowniczym mostkiem.